Dział: WARSZTAT TERAPEUTY

Do mojego gabinetu trafiają pacjenci, u których można stwierdzić niewielką wadę postawy lub osłabione napięcie mięśniowe. Nie dla wszystkich dzieci wskazana jest terapia w gabinecie. Wzmocnienie mięśni to często długotrwały proces, wiążący się z kosztami oraz czasem poświęconym na dojazd oraz zajęcia. Często zadaję moim pacjentom ćwiczenia, które nie są „ciekawe”, ale bardzo efektywne w procesie leczenia. Zależy mi przede wszystkim na bardzo szczegółowej pracy mięśniowej, dlatego potrzebna jest współpraca rodziców i ich aktywne uczestnictwo podczas zajęć. Te ćwiczenia przede wszystkim dotyczą skolioz. Precyzja wykonania i zrozumienie swojej wady to kluczowe elementy leczenia.

Odruchy wczesnodziecięce pomagają dziecku opanować umiejętności ruchowe oraz dają możliwość prawidłowego reagowania w odpowiedzi na bodźce sensoryczne. Niestety, im dłużej są z dzieckiem, tym powodują więcej nieprawidłowości w jego funkcjonowaniu. Warto przyjrzeć się kilku odruchom, żeby wiedzieć, co powinno powodować „zapalenie się u nas czerwonej lampki” i wpłynąć na dodatkowe konsultacje np. u terapeuty odruchów wczesnodziecięcych.

W dzisiejszych czasach dzieci wychowują się w obecności ekranów i tabletów. Są też narażone na ogromne ilości bodźców pochodzących z elektroniki czy grających i świecących zabawek. Te przedmioty stymulują prawą półkulę mózgu, wpływając na jej dominację. Deficyty funkcji lewej półkuli objawiają się trudnościami z odbiorem i tworzeniem przekazów językowych, zaburzeniami dominacji stronnej ciała, dysleksją, trudnościami szkolnymi w nauce czytania, liczeniu, zaburzoną percepcją wzrokową (dostrzeganiem szczegółów) czy zaburzonym logicznym myśleniem i analizowaniem.

Dzieci z zaburzeniami SI mają trudności w prawidłowym odbieraniu, rozumieniu oraz przetwarzaniu bodźców i informacji dostarczanych z otaczającego je świata, a także z własnego ciała, za pomocą zmysłów. Jak wobec tego małe dziecko z takimi trudnościami poradzi sobie w okresie adaptacyjnym w placówce przedszkolnej? Pytanie to z pewnością budzi wiele emocji u rodziców, nauczycieli wychowania przedszkolnego, a także u terapeutów. Prowokuje także do zadawania kolejnych: Czy można takiemu dziecku pomóc, a jeśli tak, to w jaki sposób?

Integracja sensoryczna jest kluczowym procesem w rozwoju każdego dziecka. Ten artykuł zabierze czytelników w podróż adaptacji dziecka z profilem sensorycznym „poszukiwacza bodźców sensorycznych” w środowisku domowym. Dziecko o takim profilu może przypominać postać Tygryska z bajki, który jest pełen energii, ciągle w ruchu, biega, skacze, przewraca się, szukając silnych bodźców sensorycznych. Jest to profil łatwo zauważalny zarówno wizualnie, jak i słuchowo. Aktywne poszukiwanie bodźców przez dziecko stanowi wyzwanie dla rodziny, ale jednocześnie otwiera możliwości na zbudowanie środowiska wspierającego jego rozwój.

W sierpniu 2023 r. otrzymałam prośbę o konsultację w sprawie opóźnionego rozwoju mowy u dziewczynki w wieku 3 lat i 3 miesięcy. Z dodatkowych informacji przed pierwszym spotkaniem z Blanką wiedziałam, że jest nadruchliwa, wykazuje zaburzenia SI oraz że badanie słuchu wyszło prawidłowo. W dalszej części artykułu przedstawiam opis przypadku wraz z podaniem podjętego działania terapeutycznego.

„Moje dziecko wszystko bierze do buzi”, „Moja córka zgryzła już wszystkie puzzle w domu”, „Nauczycielki skarżą się, że syn niszczy wszystkie zabawki w przedszkolu, ponieważ wszystko bierze do buzi”, „On zjada kołnierzyki od koszulek”, „Mój syn żuje troczki od odzieży”… Czy już to gdzieś słyszeliście? Jestem przekonana, że tak. Dzieci, które bez przerwy coś gryzą, żują, oblizują, to częsty obrazek w naszych gabinetach. Ostatnio, przygotowując materiały do kolejnego szkolenia, odkryłam, że mam całkiem sporą kolekcję przeróżnych programów terapeutycznych właśnie dla dzieciaków z dużą podwrażliwością sensoryczną w obrębie sfery oralnej. Spróbowałam zebrać w jednym miejscu maksymalnie dużo pomysłów na polisensoryczną stymulację sfery oralnej, żeby w przyszłości ułatwić sobie pracę i ewentualnie móc podzielić się tymi pomysłami z innymi terapeutami. Tak powstał pomysł na stworzenie czegoś w rodzaju polisensorycznego programu sfery oralnej.

Szacuje się, że nawet 30% dzieci w wieku szkolnym prezentuje zaburzenia integracji sensorycznej. Liczba ta nie jest doszacowana, ponieważ nie mamy możliwości pomiarowych dotyczących liczby dzieci z zaburzeniami sensorycznymi w środowisku szkolnym. Jak realnie pomóc im w funkcjonowaniu w szkolnej przestrzeni?