Proces diagnostyczny w tych przypadkach składał się z wywiadu, prób reaktywności na bodźce sensoryczne oraz testów EASI (Evaluation in Ayres Sensory Integration), z pełną świadomością ich ograniczeń, w końcu są to testy dla dzieci w wieku 3–12 lat. Taki sposób diagnozy był przyjęty jako obowiązujący i wystarczający w ośrodku, w którym je wykonywałam. Jednakże w przyszłości przy następnych przypadkach chciałabym korzystać ze standaryzowanych, jak i normatyzowanych narzędzi do oceny głównie zaburzeń modulacji sensorycznej – SPM™-2 (Sensory Processing Measure). Minusem tych narzędzi jest ich cena i dostępność, ponieważ występują tylko w języku angielskim.
Przypadek 1.
Wiedzę o integracji sensorycznej zdobywałam dwukrotnie, w tym również u Kath Smith z ASI WISE, która pracuje głównie z osobami dorosłymi. Podczas kursu zachęcała nas do stosowania testów EASI u osób powyżej 12. roku życia i przedstawienia opisu przypadku. Wybrałam wtedy 17-letnią dziewczynę ze zdiagnozowanymi zaburzeniami depresyjnymi, leczoną placebo. Wywiad z mamą sugerował obecność zaburzeń integracji sensorycznej, głównie pod postacią zaburzeń modulacji o charakterze nadreaktywności w układzie: dotykowym, przedsionkowym, słuchowym oraz węchowym. Przeprowadzone próby reaktywności na bodźce sensoryczne oraz testy reaktywności EASI potwierdziły to. Dodatkowo pozostałe testy wykazały trudności w testach równowagi oraz grafomotoryki na poziomie 1 percentyla. Wyniki testów kontroli posturalnej i lokalizacji bodźca dotykowego znajdowały się poniżej 20 percentyla. Należy jednak pamiętać, że jest to norma wiekowa dla 12-latków, czyli wynik 1 percentyla oznacza, że 99% dwunastolatków osiąga lepsze wyniki niż przebadana 17-latka.
Jak interpretować otrzymane wyniki u osób powyżej dwunastego roku życia?
Oczywiście możemy je analizować w odniesieniu do młodszej grupy, w końcu chcielibyśmy, żeby badana nastolatka osiągała wyniki lepsze niż przeciętny dwunastolatek. Jednak możemy też te wyniki zinterpretować w inny sposób. Przede wszystkim, patrząc na budowę wykresu, możemy wskazać pewne umiejętności, które były dla niej łatwe oraz te wynikające z dużych trudności. Taki typ budowy wykresu bez wyłaniającego się oczywistego schematu zaburzeń* jest typowy dla dzieci z zaburzeniami integracji sensorycznej, które albo znajdowały się w terapii przez jakiś czas, albo uprawiały bardzo długo jakiś sport. W przypadku omawianej nastolatki wywiad z mamą potwierdził, że dziewczyna przez kilka lat tańczyła w grupie w szkole tańca. Takie typy wykresów wymagają dodatkowej analizy danych. W omawianym przypadku musimy wziąć pod uwagę również oczopląs porotacyjny. Wynosił on między 7 a 18 sekund z medianą wynoszącą 10,5 sekund, co dla d...
Dalsza część jest dostępna dla użytkowników z wykupionym planem
